Er spookt nu heel veel door ons hoofd.
Dit tekstje is dan ook zeer toepasselijk.
Steeds vaker dwalen mijn gedachten af en droom ik over jou, ons kind.
Ik tel de dagen af.
Tot dat mijn hand de jouwe vindt.
Hoe is jou leven nu?
Wat is er allemaal gebeurd?
Als ik daar aan denk, dan voelt mijn hart verscheurd.
Wie droogt jou tranen van verdriet en kust jou pijntjes weg?
Wie is er voor je telkens weer?
Wie zegt de lieve dingen die ik zeg?
Wie geeft jou wat je nodig hebt, wanneer je huilt of lacht?
Wie bekommert zich nu echt om jou?
Wie is er voor je dag en nacht?
oh lief kind van ons.
Als ik je halen kon dan deed ik dat.
Maar tussen jou en mij zit nog een heel groot gat.
We moeten wachten op elkaar.
Tot onze tijd gekomen is.
Dat ik je ophalen mag en je nooit meer mis.
Maar tot die tijd ben jij alleen en vraag ik me vaak af.
Waar ben je nu en tel de dagen af.
Over ons
- Myriam en Wilfried uit Laakdal
Tien jaar geleden besloten wij een gezinnetje te stichten,maar dat bleek voor ons niet vanzelf te gaan.Na jaren het medisch circuit te hebben doorlopen, besloten wij om een kindje te adopteren.
vrijdag 26 februari 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ja, Wilfried en Myriam,
BeantwoordenVerwijderenEcht een héééél mooie toepasselijke tekst, met heel veel emotie in.
Jullie zien nu eindelijk schot in de adoptieprocedure komen; en nu stel je je waarschijnlijk heel wat vragen.
Vragen die pas in de loop van jullie eerste verblijf in Aktobe een antwoord zullen krijgen.
Dus nog even geduld oefenen, en samen plannen maken ...
Krista en Roger