Er spookt nu heel veel door ons hoofd.
Dit tekstje is dan ook zeer toepasselijk.



Steeds vaker dwalen mijn gedachten af en droom ik over jou, ons kind.
Ik tel de dagen af.
Tot dat mijn hand de jouwe vindt.

Hoe is jou leven nu?
Wat is er allemaal gebeurd?
Als ik daar aan denk, dan voelt mijn hart verscheurd.

Wie droogt jou tranen van verdriet en kust jou pijntjes weg?
Wie is er voor je telkens weer?
Wie zegt de lieve dingen die ik zeg?

Wie geeft jou wat je nodig hebt, wanneer je huilt of lacht?
Wie bekommert zich nu echt om jou?
Wie is er voor je dag en nacht?

oh lief kind van ons.
Als ik je halen kon dan deed ik dat.
Maar tussen jou en mij zit nog een heel groot gat.

We moeten wachten op elkaar.
Tot onze tijd gekomen is.
Dat ik je ophalen mag en je nooit meer mis.
Maar tot die tijd ben jij alleen en vraag ik me vaak af.
Waar ben je nu en tel de dagen af.

naderend vertrek

WE HEBBEN ZONET BERICHT GEKREGEN VAN HET KLEINE MIRAKEL DAT KAZACHSTAN HEEFT LATEN WETEN DAT WE EINDE MAART VERWACHT WORDEN IN AKTOBE.

WIJ ZIJN ONGELOFELIJK BLIJ.
NU WORD HET PAS ECHT, ECHTER, ECHTST

Een kleine update

Ons dossier is sinds gisteren zes maanden in Aktobe.
Vier maanden geleden zijn we op reisvoorbereiding geweest.
De toekomstige kinderkamer is leeggemaakt.